Kijk hier naar de livestream van de Mis om 18.30 uur

“Als Gij wilt, Heer, kunt Gij mij reinigen. Jezus stak de hand uit, raakte hem aan en zei: Ik wil, word rein.”

“Toen Jezus van de berg was afgedaald volgde Hem een talrijke menigte. Een melaatse kwam naar Hem toe en smeekte Hem op zijn knieën: Als Gij wilt, Heer, kunt Gij mij reinigen. Jezus stak de hand uit, raakte hem aan en zei: Ik wil, word rein.”

Jezus wilde de melaatse niet alleen genezen maar hij was bereid om hem aan te raken. Jezus is niet bang voor onze ziektes. Hij raakt ons aan om ons te genezen en ons de tedere liefde van God te laten ervaren door zijn nabijheid.

Als we ziek zijn blijven mensen op een afstand, zoals we ervaren hebben in deze coronatijd. Maar Christus laat zich aanraken en raakt ons aan, op een bijzondere manier in het sacrament van de Eucharistie en de overige sacramenten, maar ook in de mensen om ons heen.

Een voorbeeld van deze nabijheid van God voor de zieken is de heilige pater Damiaan uit het Belgische plaatsje Tremelo, de apostel van de melaatsen.

Geboren als Jozef de Veuster op 3 januari 1840, later met een broer ingetreden bij de Paters van de Heilige Harten, vertrok hij in 1863 de missie op de Hawaï-eilanden waar hij op 21 mei 1864 tot priester werd gewijd.

Hier kwam hij voor het eerst in aanraking met de verwoestende ziekte melaatsheid, waarvoor geen geneesmiddel bestond en die op Hawaï snel om zich heen greep. De regering besloot dan ook al die mensen bijeen te brengen en in quarantaine te plaatsen op het afgelegen eiland Molokaï. Toen de bisschop vroeg of er paters waren die daar voor enige tijd wilden werken, boden zich er vier aan. Damiaan werd aangewezen om er als eerste heen te gaan. Alwat hij meenam was zijn brevier.

Vanaf 10 mei 1873 deelde hij het leven van de melaatsen. Onder uiterst moeilijke omstandigheden probeerde hij aan deze vergeten groep mensen de troost en hoop van het evangelie te brengen. Intussen had hij de aandacht van de wereldpers op zich gevestigd. Van overal stroomden giften toe. Na enige tijd liet hij de bisschop weten dat hij wilde blijven: zijn plaats was onder de melaatsen. Daar wilde God hem hebben.

Met zijn mensen, die door de buitenwereld waren afgeschreven, probeerde hij een menswaardig bestaan op te bouwen. Naast het geestelijk dienstwerk van het toedienen van de sacramenten, godsdienstles geven, zieken bezoeken enzovoort, zorgde hij ook voor de organisatie van materiële en maatschappelijke voorzieningen. Zo legde hij een eerbiedig kerkhof aan, richtte een schamel ziekenhuisje in, droeg zorg voor scholing en onderwijs, en stelde zelfs een heuse fanfare samen. Soms kwamen er medebroeders of zusters om hem te helpen. Daar was hij met zijn rechtlijnig karakter bepaald niet goed in. Ook met zijn kloosteroversten lag hij herhaaldelijk overhoop.

Drie jaar voor zijn dood gaf hij aan waar hij zijn kracht vandaan haalde; hij schreef: “Zonder de aanwezigheid van onze goddelijke Meester in mijn kleine kapel zou ik nooit mijn lot aan dat van de melaatsen van Molokaï voor altijd kunnen verbinden.”

In 1876 groeide bij hem het vermoeden dat hijzelf was aangetast door de melaatsheid. Gaandeweg openbaarde zich inderdaad de ziekte ook bij hem en deed zijn verwoestende werk. Na een verblijf van bijna zestien jaar stierf hij temidden van zijn mensen op 15 april 1889, nog geen vijftig jaar oud. De dag daarop werd hij begraven op het door hem zelf aangelegde kerkhof.

Pater Damiaan, apostel van de melaatsen, bid voor ons.

Lezingen op vrijdag 26 juni. 12de week door het jaar

Overweging op vrijdag 26 juni. 12de week door het jaar