Van de website van het Groot-Seminarie Rolduc:
Priester worden in deze tijd?!
Het lezen van kranten en het kijken naar journaals is voor gelovige mensen geen pretje in deze tijd. De media overspoelen ons land met berichten over misbruik en over de onhaalbaarheid van het celibaat. Voor katholieken is deze berichtgeving pijnlijk, omdat het op een of andere manier toch altijd over jezelf gaat; priesters voelen zich al helemaal aangesproken. Zowel wat er gebeurd is als hoe erover bericht wordt, brengt mensen aan het wankelen of brengt ze minstens in verwarring.
Naar het seminarie gaan in deze tijd
Dit is niet de plaats om alle schandalen te analyseren of de kerkelijke leer, zoals die door de publieke opinie en de media bestreden wordt, te verdedigen. Op deze plaats is het goed om te zien wat het nu eigenlijk betekent om in deze tijd naar het seminarie te gaan. Geloof en kerk horen voor de meeste mensen steeds minder bij elkaar. Het aantal roepingen vermindert even snel als het aantal mensen dat naar de kerk gaat. Dat is ook vanzelfsprekend: uit degenen die naar de kerk gaan om daar hun geloof te vieren en te beleven, komen ook degenen voort die priester worden.
De stap naar het seminarie was voor een (jonge)man dus toch al iets bijzonders; iets ongewoons. Je kiest ervoor om een begin te maken met een leven dat zich in de wereld afspeelt en er zich tegelijkertijd ook op een bepaalde manier aan onttrekt. Mensen die aan een priesteropleiding beginnen zijn dan ook vaak wat voorzichtig met het openbaar maken van hun stap. De moeilijkheden waar de Kerk vooral nu mee te kampen heeft, maken het zeker niet gemakkelijker ervoor te kiezen om priester te worden. Zoals de misbruikschandalen bij alle mensen grote verontwaardiging veroorzaken, zo doen ze dat ook bij gelovigen en bij mensen die erover denken om voor het priesterschap te kiezen.
De priester vertegenwoordigt Christus, maar hij vertegenwoordigt ook de Bisschop en de Kerk. Wanneer dat wat je vertegenwoordigt in een kwaad daglicht komt te staan, dan ga je daar ook zelf onder gebukt en straalt het op je af. “Als een lidmaat lijdt, dan delen alle ledematen in het lijden,” zegt Paulus (1Kor., 12,26). Daarom is het ook terecht dat er schaamte en berouw leeft bij de gelovigen en vooral bij de priesters en bisschoppen. Het vraagt dus nu – meer dan ooit – veel moed, doorzettingsvermogen en overtuiging, om desondanks Gods roepstem tot het priesterschap te volgen.
De reputatie van de priester
Wanneer je kiest voor het priesterschap, dan heb je een bepaald idee van wie en wat een priester is. Je kiest niet voor een blanco vel papier, dat dan op het seminarie ingevuld wordt. Een priesterstudent staat natuurlijk wel helemaal open voor verdere vorming, maar heeft toch ook al een idee van hoe hij in grote lijnen priester zou willen zijn, of wat priesterschap voor hem betekent. Zo wordt er in een seminarie vorm gegeven aan wat de “priesterlijke identiteit” heet. Door de recente gebeurtenissen staat ook deze identiteit van de priester onder druk.
De priesterlijke identiteit bepaalt wie jij voor mensen wil zijn en ook wat de mensen van je (mogen) verwachten. Wanneer nu langs allerlei kanalen priesters en bedienaren van de Kerk in verband gebracht worden met zeer afkeurenswaardig gedrag, dan verandert dit altijd op een of andere manier wat mensen in jou zien als priester. Ook verandert het de manier waarop je jezelf naar buiten toe presenteert: de woorden en het gedrag van de priester worden namelijk altijd gezien in het licht – of beter gezegd: de schaduw – van de actualiteit.
Het gezag dat een priester toekomt en het vertrouwen dat hem geschonken mag worden zijn weliswaar noodzakelijk voor een priester om te kunnen functioneren, maar ze zijn ook heel persoonlijk en kwetsbaar. Het gaat om vertrouwensbanden die zeer broos kunnen zijn. Juist dit is voor alle priesters in deze tijd een groot probleem. De gewone parochianen, hebben over het algemeen terecht alle vertrouwen in hun eigen priesters, maar zelf zal de kerkelijke bedienaar er wel onder lijden dat de roeping tot het priesterschap zo zwaar onder vuur komt te liggen.
De roeping komt van God
Toch houdt het daar niet bij op en het priesterschap wordt uiteindelijk niet bepaald door publieke opinie of menselijke factoren. Als je erover denkt om priester te worden, dan hoef je je dus niet daardoor te laten afschrikken. Niemand zou priester moeten worden, omdat het aanzien geeft of omdat er gezag aan verbonden is; net zo min kan iemand een goed priester zijn als hij er uitsluitend op uit is, dat mensen positief over hem denken of spreken. Iemand die priester wordt, doet dat omdat God hem die roeping in het hart legt.
Het is God die mensen roept om Jezus Christus als priester na te volgen. Vanuit een groot geloof en het vaste vertrouwen dat God de kracht daartoe geeft, begin je aan de priesteropleiding en werk je als priester in de parochie. Daar zullen ook het geloof, de hoop en de liefde vandaan moeten komen wanneer het tegenzit. Hij die eraan denkt om priester te worden en zij die al priester zijn, zitten wat dit betreft in hetzelfde schuitje. Er is moed voor nodig om met de priesteropleiding te beginnen, en er is moed voor nodig om in deze tijd priester te zijn; maar steeds is het God zelf die wasdom schenkt en kracht verleent. Juist in deze paastijd mag het seminarie daarom een plaats zijn, waar het “Ik ben met u alle dagen” (Mt. 28,20) in de harten wordt gegrift. Vanuit deze houding kan de priester iedere crisis te boven komen, en kan iedere geroepene ook in deze tijd van harte ingaan op het verlangen naar het priesterschap.
De Kerk van de toekomst
Als je priester wil worden, dan zul je vast al eens gedacht of gehoord hebben: ‘waar begin je aan? Wil je voor die Kerk werken? Wil je geassocieerd worden met mensen die zoiets vreselijks doen?’ Weet dan, dat je het antwoord op die vragen niet vanuit je eigen kracht hoeft te geven. Het is Gods Kerk, waaraan je je leven wil geven. Ondanks alles dat aan de Kerk een slechte naam geeft in de wereld, is en blijft zij het Volk van God. De Blijde Boodschap die je wil verkondigen en de genadegaven die je door middel van de sacramenten aan de mensen wil geven, die brengen je tot het priesterschap. God roept je om dat heilswerk in Zijn Naam voort te zetten.
Veel mensen buiten de Kerk of aan de rand ervan, zullen het idee hebben dat er geen toekomst is voor de Kerk. Als zelfs haar eigen bedienaren de morele boodschap die ze zelf uitdragen niet kunnen leven, hoe kunnen priesters dan de kerkelijke leer blijven preken? De (grote) zwakheid van enkelen kan echter nooit de stem van God tot zwijgen brengen. De reden van de morele oproep van de Kerk ligt namelijk niet in haarzelf, maar in Gods Wil en de overtuiging dat daarin ook het geluk van de mens ligt.
Ga de uitdaging aan om mensen dat geluk te brengen en God present te stellen in de wereld. “Waar de zonde heeft gewoekerd, wordt de genade mateloos,” zegt Paulus (Rom., 5,20). Het Paasfeest dat de Kerk in deze tijd viert, is de overwinning op dood en zonde. Christus is sterker dan alle slechtheid die een mens kan bewerken. Sluit je aan bij Hem en laat mensen zien dat er toekomst is voor de Kerk, omdat er toekomst is voor God. Wordt priester, juist nu.
16 april 2010
Dr. L. Hendriks
Achtergrond:
“Waarachtig, de lippen van de priester moeten de wijsheid bewaren, en uit zijn mond moet men onderricht vragen, want hij is een bode van de Heer der heirscharen”( Malachias 2:8)
Het priesterschap van Christus, zoals bewaard binnen de Katholieke Kerk, is een gewijd ambt, dat ontstaat door handoplegging en wijding door de bisschop van het diocees (bisdom). De priesterwijding drukt in de ziel een onuitwisbaar merkteken dat de gewijde persoon voorgoed van anderen onderscheidt. Het priesterschap is meer dan alleen een zending of een opdracht; het is een metamorfose van de ziel, die de gewijde persoon tot een fundamenteel ander mens maakt. De ziel die met het priesterschap bekleed is, vormt een bijzonder instrument voor de Heilige Geest. Christus is in de priester op een bepaalde wijze werkzaam, op een wijze die niemand begrijpt en ook de priester zelf ontgaat.